Christina postawiła filiżankę na stole i spokojnie powiedziała:

• Wychodzę, Lesha.

W pokoju panowała cisza. Nawet telewizor, który zazwyczaj brzęczał w tle, zdawał się ucichnąć, wyczuwając napięcie. Aleksiej obrócił się powoli, jakby w zwolnionym tempie.

„Zwariowałaś? Kto będzie gotował?” – syknął drżącym głosem, nie spuszczając z niej wzroku, jakby oznajmiła koniec świata.

Stała w drzwiach kuchni, trzymając torbę z papierami. Wszystko tam było: kopie dyplomów, dowód nowej pracy i – co najważniejsze – umowa najmu mieszkania, które wynajmowała od sześciu miesięcy. W innej okolicy. W innym życiu. W innej wersji siebie.

Jego słowa wisiały w powietrzu niczym obłok kurzu. Miał na sobie stary T-shirt, drapał się stopą po pięcie, trzymając w dłoni pilota. Zwykły wieczór, jak setki innych w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Tylko dla Christiny ten był ostatni.

Kiedyś jechali na górnych pryczach pociągu relacji Kazań-Moskwa. Śmiali się, zajadając paszteciki z dworcowej budki. Aleksiej opowiadał dowcipy, niechcący dotykał jej palców, podając herbatę. Krystyna śmiała się wtedy serdecznie – byli na wakacjach, pierwszych od dawna, a dzieci zostały z babcią.

Spojrzała przez okno i pomyślała: „Oto ona, wolność”. Pociąg dudnił rytmicznie, niczym jej serce, i zdawało się, że wszystko jest możliwe.

„Pamiętasz, jak uciekliśmy z imprezy firmowej i poszliśmy do parku?” – zapytał wtedy.

• Oczywiście. I powiedziałeś, że się ze mną ożenisz, nawet jeśli będę chrapać i tyć – uśmiechnęła się.

„Powiedziałem „jeśli”, a nie „kiedy”” – puścił oko. Wtedy wydawało się to żartem.

Teraz, pięć lat później, słowa te zabrzmiały jak cios.

W kuchni unosił się zapach przypalonej owsianki. Na stole stał brudny piec, skarpetki mojego syna leżały pod stołkiem, a na podłodze piętrzyła się góra nieumytych naczyń.

„Christine, kiedy w końcu pozmywasz naczynia?” krzyknął z pokoju. „W zlewie nie ma nawet łyżki!”

Po cichu wytarła ręce w fartuch, wyjęła z szuflady plastikowy pojemnik z napisem: „Obiad na jutro. Aleksiej”. Wstawiła go do lodówki. Jak zawsze. Tylko dzisiaj – po raz ostatni.

Przypomniała sobie lot do Soczi. Siedziała przy oknie, a Aleksiej był obok niej, ale cały lot spędził pochłonięty oglądaniem seriali na tablecie. Ona patrzyła na chmury w dole: przypominały kostki cukru. Przez dwie godziny nie powiedział ani słowa.

„Spójrz, jakie to piękne” – powiedziała cicho.

„Aha” – odpowiedział, nie odrywając wzroku od ekranu.

Trzeciego dnia urlopu poszedł pograć w bilard ze swoim współlokatorem, „Witalikiem z pierwszego piętra”, i wrócił dopiero rano.

Późnym wieczorem Kristina stała przy pralce, składając pranie. Z pokoju dobiegał śmiech – Aleksiej oglądał program, w którym uczestnicy krzyczeli, skakali i tracili miliony. Słuchała tego śmiechu i czuła, jak coś ostrego kłuje ją od środka, coraz boleśniej z każdym dniem.

„Nic ci nie robię złego” – powiedział kiedyś, kiedy próbowała z nim rozmawiać. „Nie biję cię, nie oszukuję. Inni miewają koszmary. Masz szczęście”.

Mający szczęście.

To słowo utkwiło jej w pamięci. Nie mogła zapomnieć, jak kiedyś zachorowała na grypę i miała prawie czterdzieści stopni gorączki. Aleksiej przyniósł jej tabletki, zostawił je na parapecie i poszedł oglądać mecz. Potem krzyknął z kuchni:

• Christine, nie ugotowałaś zupy. Co teraz zjemy?

Leżała tam, drżąc z gorąca, wpatrując się w sufit, jakby mógł jej powiedzieć, kiedy dokładnie przestała być sobą. Kiedy stała się tylko funkcją: gotować, sprzątać, znosić.

Pewnego dnia podeszła do lustra i zobaczyła twarz, która nie była jej własną. Zmęczoną, pustą, o matowym spojrzeniu. W jej wnętrzu słychać było tylko echo: „Musisz. Musisz. Musisz…”

Tej nocy wyjęła stary notes w miękkiej okładce, w którym kiedyś pisała wiersze. Jej pismo było inne – żywe, swobodne, jak u osoby, która śni. Długo patrzyła na swoje młodzieńcze wiersze i nagle zaczęła płakać. Cicho, żeby nikt nie usłyszał. Nie z bólu – ze zdziwienia, że kiedyś była inna.

Następnego ranka wysłała CV na stanowisko administratora w prywatnej klinice. Nie dlatego, że to była praca jej marzeń. Po prostu była poza domem. Z ustalonym grafikiem. Z innymi ludźmi. Z pensją na karcie.

Teraz, stojąc przed Aleksiejem, po raz pierwszy od dawna poczuła, że mówi prawdę – nie jemu, a sobie.

„Będziesz dla nas nikim” – mruknął. „Bez ciebie wszystko się rozpadnie. Dzieci…”

„Dzieci dorosły” – odpowiedziała cicho. „I od dawna żyją tak samo jak ty. Oczekują, że wszyscy będą im wszystko przynosić. Nie chcę, żeby moja córka myślała, że to normalne”.

Milczał i po raz pierwszy w jego spojrzeniu pojawiło się coś na kształt strachu. Nie stracić jej, oznaczałoby to utratę tego, co było mu znane.

„Dokąd idziesz?” zapytał ochryple.

— Do miejsca, gdzie nikt nie będzie mnie pytał, kto będzie gotował.

Christina wyszła na korytarz, włożyła płaszcz i wzięła torbę podróżną, którą spakowała wcześniej. W górnej kieszeni leżał długopis, który dały jej dzieci. Przesunęła po nim palcami. A potem wyszła.

Ulica pachniała mokrym asfaltem, ciepłym chlebem z piekarni za rogiem i wolnością.

Pierwszą noc spędziła w nowym mieszkaniu, na dmuchanym materacu, pod kocykiem z samochodzikami, który został jej z czasów, gdy syn był mały. Ściany były puste, żarówka bez klosza. Ale nawet w tej pustce było ciszej niż w domu. Tutaj nikt nie domagał się, nie czekał ani nie rozkazywał.

Obudziła się wczesnym rankiem – po raz pierwszy bez budzika, bez brzęku naczyń, bez głośnych meczów piłki nożnej. Tylko cisza. A delikatne światło sączyło się przez kupioną na wyprzedaży firankę. To było niemal szczęście.

W nowej pracy dali jej stary komputer i uśmiechnęli się ciepło – szczerze, bez litości. Zespół okazał się barwną, ale przyjazną ekipą. Nadal nie mogła połapać się w harmonogramach i numerach telefonów, ale ktoś cierpliwie ją podpowiadał, ktoś postawił przed nią filiżankę herbaty, a ktoś położył tabliczkę czekolady na brzegu stołu. Nie znała jeszcze ich imion, ale czuła, jak odkleja się od niej stara skorupa – życie, w którym była po prostu ignorowana.

Minął miesiąc. Aleksiej nie dzwonił. Córka wysłała krótką wiadomość: „Mamo, jestem z tobą. Potrzebujemy tylko czasu”. Syn milczał. Przyzwyczaił się do ciągłej obecności matki. Krystyna nie miała im tego za złe. Rozumiała: mieli swój własny ból. Ale teraz miała swoją własną prawdę.

Pewnego dnia wróciła z targu, niosąc siatkę z ziemniakami, solą i cebulą. Wszystko proste, jak dawniej. Tylko teraz było dla niej. Koperta czekała na nią w drzwiach. Bez znaczka, bez podpisu. W środku było zdjęcie: ona, Aleksiej i dzieci, jakieś piętnaście lat temu. Kristina w sarafanie, uśmiechnięta, przytulała syna, Aleksiej stał obok, niezręcznie trzymając ją za rękę, jakby pozował.

Spojrzała na siebie – młodą, ufną, naiwną. Starannie złożyła zdjęcie na pół, potem jeszcze raz. I włożyła do szuflady. Nie do kosza – do pamięci. Niech sobie będzie, ale niech nie przeszkadza.

Wiosna nadeszła niespodziewanie. W pracy zaczęły się zmiany – przydzielono ją do recepcji w budynku głównym. Dostała klucze do szafy i grafik urlopowy. Po raz pierwszy od wielu lat poczuła, że ma zaufanie.

Pewnego dnia została w pracy dłużej niż zwykle. Wieczór był chłodny, ale rześki. Na rogu była promocja, w ramach której rozdawali darmową kawę. Barista w różowej bluzie z kapturem zapytał:

— Chcesz mleka?

„Z mlekiem” – odpowiedziała i nagle się roześmiała. Tak po prostu. Bo nikt nie zapytał: „Kto nam ugotuje?”

Szła ulicą z papierowym kubkiem w dłoni, a w środku było jasno. I ani jednej brudnej łyżki w zlewie.